Huta Szkła Ząbkowice, jako huta szkła użytkowego działała w latach 1884–2002 w Ząbkowicach, które od 1977 roku były dzielnicą Dąbrowy Górniczej. Powstała z inicjatywy słowackiego przedsiębiorcy Józefa Schreibera.
Początkowo działała pod nazwa Ząbkowickej Fabryki Szkła, a później stała się spółką akcyjną jako Towarzystwo Akcyjne Ząbkowickiej Fabryki Szkła w Ząbkowicach. W pierwszych latach działalności huta wytwarzała jedynie szkło dmuchane, a od 1902 roku produkowano tu także wyroby ze szkła prasowanego. Produkowano głównie galanterię szklaną oraz szkło do lamp naftowych i gazowych.
W 1935 roku nastąpił ogólnokrajowy kryzys, przez który spadła sprzedaż i zdecydowano o zamknięciu huty. Dopiero podczas II wojny światowej wznowiono produkcję, ukierunkowaną na cele wojskowe. Rosnące potrzeby wojsk niemieckich spowodowały, że wznowiono produkcję naczyń dla wojskowych punktów zbiorowego żywienia, kantyn, szpitali czy elementów broni.
Po wojnie huta mogła przywrócić dawny charakter produkcji. Zakład wkrótce upaństwowiono. Jego złota era rozpoczyna się od roku 1960, kiedy stał się Hutą Szkła Gospodarczego „Ząbkowice”. Do rozwoju huty przyczynił się główny projektant Jan Drost. Utworzył on dział wzornictwa, w którym zaprojektował oryginalny styl. Rozpromował szkło prasowane, któremu za pomocą maszynowej obróbki nadawał faktury kory drzew, słoi, muszli, skorup itd. Ewenementem było łączenie kolorowego szkła w wyrobach i zastosowanie oryginalnych form żeliwnych, specjalnie projektowanych przez żonę głównego projektanta – Erykę Drost. Lata 90. XX w. przyniosły prywatyzację, zmianę kierownictwa i w efekcie stopniowy upadek dobrze prosperującego zakładu. W 2002 r. powstała tu Huta Szkła Artystycznego „Ząbkowice”, którą ostatecznie zamknięto w 2006 r.
