Hanna Orthwein (1916-1968) była artystką-plastykiem, projektantką oraz ceramiczką. Wykształcenie artystyczne zdobywała w Warszawie kolejno: w Miejskiej Szkole Sztuk Zdobniczych i Malarstwa (1935-1937), Szkole Sztuk Pięknych im. Blanki Mercère (1937–1939), w latach 1936–1937 brała udział w kursie ceramiki na Akademii Sztuk Pięknych, a w okresie 1948–1951 była studentką Wyższej Szkoły Sztuk Pięknych pod okiem Julii Kotarbińskiej. W kręgu zainteresowań artystki leżała przede wszystkim rzeźba ceramiczna oraz wzornictwo przemysłowe. W latach 1956–1966 należała do zespołu projektantów w Zakładzie Ceramiki Instytutu Wzornictwa Przemysłowego w Warszawie. Jednym z najważniejszych zleceń, nad jakim grupa pracowała, stał się projekt nowoczesnej rzeźby kameralnej, który zaowocował powstaniem tzw. figurek ćmielowskich. Aż 33 egzemplarze z tego zbioru (przedstawiające przede wszystkim zwierzęta) zidentyfikowane zostały jako prace Hanny Orthwein. Wśród realizacji artystki znajdują się także przedmioty użytkowe, takie jak dzbany, wazony ceramiczne, kafle malowane oraz biżuteria. Hanna Orthwein była kilkukrotnie nagradzana za swoją działalność: w 1957 r. zdobyła I nagrodę na Wystawie Pamiątkarstwa Warmii i Mazur, a cztery lata później, w 1961 r. otrzymała nagrodę Ministra Kultury i Sztuki za współpracę z przemysłem. Jej prace brały udział w wystawach krajowych oraz międzynarodowych, m. in. we Wrocławiu, Berlinie, Sofii, Kordegardzie, Moskwie oraz Warszawie. Zachowane dzieła Hanny Orthwein znajdują się w kolekcjach kilku placówek w Polsce: Muzeum Narodowego w Warszawie, Muzeum Narodowego we Wrocławiu, Muzeum Warmii i Mazur w Olsztynie, a także muzeum w Toruniu.
