Chippendale to pierwszy styl w meblarstwie, którego nazwa pochodzi od jego twórcy, a nie jak do tej pory od imion władców, za których panowania powstały (np. krzesła Ludwiki). Stworzony został przez Thomasa Chippendalea w połowie XVIII w. jako eklektyczna mieszanka stylu gotyckiego, rokoko oraz sztuki chińskiej
Chippendale to pierwszy styl w meblarstwie, którego nazwa pochodzi od jego twórcy, a nie jak do tej pory od imion władców, za których panowania powstały (np. krzesła Ludwiki). Stworzony został przez Thomasa Chippendalea w połowie XVIII w. jako eklektyczna mieszanka stylu gotyckiego, rokoko oraz sztuki chińskiej (bardzo modnej w owym czasie w Europie Zachodniej, a także w Polsce). Ten angielski ebenista w ciągu kilku lat wydał kilka katalogów z ilustracjami mebli, które w krótkim czasie przyczyniły się do zwiększenia popularności stylu Chippendale w Europie oraz Ameryce. Cechy charakterystyczne tego kierunku to przede wszystkim znane ze sztuki gotyckiej maswerki, rozety i ostre łuki pojawiające się na oparciach krzeseł i w zdobieniach szaf, a także wieżyczki przy sekretarzykach. Wpływy stylu rokoko zauważymy w liniach mebli: fantazyjnie wygiętych nogach krzeseł, falistych krawędziach blatów oraz zdobionych plecionką oparć krzeseł. Nawiązują do niego także zagłówki w kształcie muszli i wachlarzy, a także bogato rzeźbione ramy luster i kandelabrów. Charakterystyczne dla rokoko są także zakończenia nóg mebli w formie lwich łap czy kul w objęciach szponów. Oddziaływania sztuki chińskiej przejawiały się w stosowaniu daszków (jak w pagodach), a także wykończeniu mebli, które pokrywano laką, inkrustowano oraz wypełniano masą perłową. Najpopularniejszym drewnem do wyrobu mebli w stylu Chippendale był mahoń, wyróżniający się pięknym połyskiem, dzięki któremu kojarzony był z luksusem i elegancją. W mniejszym stopniu stosowano także takie gatunki jak czereśnia oraz klon. Do intarsji wykorzystywano heban i drzewo różane. Chippendale to styl dla wszystkich, którzy lubią nieoczywiste, oryginalne rozwiązania, a przy tym cenią zabawę kontrastami.
