Eligiusz Wacław Baranowski urodził się w 1904 roku w Nieszawie. Mając 23 lata ukończył Państwową Szkołę Sztuki Zdobniczej, a następnie Prywatne Studia Artystyczne.
Jego obrazy epatują wpływem malarstwa wielkich Kossaków - ojca i syna, Juliusza oraz Wojciecha. Zresztą Baranowski zaprzyjaźniony był z Karolem Kossakiem (stryjecznym bratem Jerzego, wnuka Juliusza i syna Wojciecha), z którym doskonalił swój warsztat artystyczny w pracowni Jerzego. Malował scenki rodzajowe (np. Zaprzęg), batalistyczne i historyczne, szczególnie upodobał sobie jednak żołnierzy oraz konie (np. Trójka). W twórczości Eligiusza Wacława Baranowskiego doskonale widoczne są wpływy zarówno Jerzego, jak i jego wielkiego ojca i dziadka - wiele obrazów artysty to pastisze popularnych dzieł Kossaków takich jak np. Odwrót Napoleona spod Moskwy, Pościg ułanów za bolszewikami czy Huzar z koniem w pejzażu zimowym. Zapewne z tego powodu nazywany był przez niektórych Toruńskim Kossakiem.
W malarstwie Eligiusza Wacława Baranowskiego częstym tematem była również zabytkowa architektura Torunia, np. Panorama Torunia od strony Wisły. Zresztą z miastem tym związany był Baranowski przez niemal całe swoje życie - po opuszczeniu w 1945 r. Torunia przez Niemców czynnie uczestniczył w ratowaniu dzieł sztuki przed grabieżą i zniszczeniem. Po wojnie angażował się w organizację życia artystycznego w mieście, pracował jako scenograf w Teatrach Ziemi Pomorskiej (np. scenografia do sztuki "Ożenek" Gogola) oraz Baju Pomorskim (np. scenografia do "Snu nocy letniej" Szekspira).
