Krzesła Kurulne to meble, które znane były już w starożytnym Egipcie oraz Grecji. Za pośrednictwem Etrusków (a konkretnie mieszkańców Vetulonii), upowszechniły się także w Rzymie i to właśnie stąd wywodzi się ich nazwa - łac. curulis Sedia.
Wykorzystywane były przez pierwszych królów, a potem, gdy nastał okres republiki, przysługiwały także wysoko postawionym urzędnikom (łac. magistratus curules) - kwestorom, cenzorom, konsulom, dyktatorom, edylom, pretorom, a według Liwiusza także trzem najwyższym kapłanom. Jako ciekawostkę przytaczamy fakt, że na mocy dekretu Senatu, Juliusz Cezar miał przyznane własne krzesło kurulne w każdym z najważniejszych miejsc Rzymu. Stanowiąc symbol władzy, meble te stosowane były następnie w epoce średniowiecza i renesansu. Znana jest ilustracja z Grandes Chroniques de France, na której Jan II Dobry, król Francji siedzący na krześle kurulnym w 1351 r. ustanawia „Ordre de lÉtoile” (Order Gwiazdy). W XV w. w Basenie Morza Śródziemnego, we Włoszech i w Hiszpanii meble te wykonywano z profilowanych drewnianych elementów. W tej postaci nie były one już składane, a kolekcjonerzy ukuli dla nich terminy: krzesła Dantego oraz krzesła Savonaroli. Poprzez Jedwabny Szlak idea krzeseł kurulnych powędrowała także do Chin, gdzie wywarła znaczący wpływ nie tylko na miejscowe meblarstwo, ale również architekturę. Starożytne egzemplarze miały charakterystyczną podstawę złożoną ze skrzyżowanych nóg (prostych albo wygiętych), połączonych trzpieniem. Niektóre miały także poprzeczkę u podstawy i mogły posiadać oparcie, choć większość była jej pozbawiona, posiadając po bokach jedynie niskie poręcze. Dzięki składanej konstrukcji łatwo można było je przenosić. Tradycyjnie krzesła Kurulne wykonywane były z kości słoniowej, jednak materiał ten wkrótce zastąpiono tańszym i łatwiej dostępnym drewnem. Siedziska wykonywano najpierw z materiału albo skóry, jednak w późniejszym czasie stosowano również drewno. W średniowieczu tylne nogi zostały podwyższone tak, aby utworzyć plecy i podłokietniki. Sam wystrój krzesła kurulnego uzależniony był od majętności właściciela. Jako tapicerkę stosowano jedwab, aksamit oraz skórę. Zdobiono je rzeźbieniem oraz haftami, jeśli tylko było to możliwe, a zamożniejsi mogli sobie pozwolić na inkrustacje. Po kilku wiekach spędzonych w cieniu, krzesła kurulne odzyskały na krótko należną im popularność na dworach XIX-wiecznej Francji. Meble te stanowiły (i nadal stanowią) inspirację dla wielu projektantów - wystarczy wspomnieć nazwisko Ludwiga van der Rohe oraz Sori Yanagiego.
