Masywne, bogato zdobione meble gdańskie do dzisiaj budzą podziw kunsztem rzemieślników i starannością ich wykonania. Wytwarzane w XVI-XVIII wieku zyskały swoje miano od nazwy Gdańska, który pod koniec XVII wieku stał się jednym z najzamożniejszych europejskich miast, ważnym portem, a jednocześnie ośrodkiem meblarskim.
Działające na terenie Gdańska, Torunia i Elbląga zakłady stolarskie produkowały meble do domów mieszczańskich na całym kontynencie europejskim. Meble typu gdańskiego inspirowane były początkowo ornamentyką ze sztuki niderlandzkiej. Jednak stopniowo rzemieślnicy gdańscy wypracowali własny, charakterystyczny styl, dzięki któremu do dziś meble typu gdańskiego są bezbłędnie rozpoznawane na rynku antyków i wśród muzealników.
Do cech charakterystycznych mebli gdańskich należały: wysokie, profilowane i łamane gzymsy szaf, spiralne nogi stołowe, a także wysokie oparcia i skórzane siedziska w krzesłach gdańskich. Wśród zachowanych w dużych ilościach antyków wytwarzanych przez rzemieślników gdańskich znajdują się przede wszystkim szafy sieniowe o masywnej konstrukcji, zwracających uwagę gzymsach i z bogatymi zdobieniami rzeźbiarskimi. Często trafić można także na cieszące się ogromną popularnością monumentalne stoły i krzesła, których wykończenie uznawane jest za najbardziej charakterystyczne dla stylu gdańskiego: z wysokim oparciem i wyplatanym lub obitym kurdybanem siedziskiem.
Wysoka pozycja Gdańska jako ośrodka meblarstwa osłabła pod koniec XVIII wieku, a XIX wieku natomiast meble typu gdańskiego stały się obiektami zainteresowania kolekcjonerów.
