Eklektyzm używany jest naprzemiennie z nazwą styl mieszany, ponieważ łączy w sobie różne elementy, style oraz desenie. Na pozór chaotyczna mieszanka, w rzeczywistości ściśle kontrolująca wszystkie składowe, tworzy finalnie spójną, oryginalną całość.
Eklektyzm używany jest naprzemiennie z nazwą styl mieszany, ponieważ łączy w sobie różne elementy, style oraz desenie. Na pozór chaotyczna mieszanka, w rzeczywistości ściśle kontrolująca wszystkie składowe, tworzy finalnie spójną, oryginalną całość.
Meble w stylu eklektycznym zaczęły powstawać w drugiej połowie wieku XIX, kiedy to rozpoczęto eksperymentować z klasycystyczną formą mebli biedermeierowskich, dodając do nich m.in. dekoracje snycerskie. Snycerz zajmował się dekoracyjnym rzeźbieniem części mebla. Silna potrzeba tworzenia reprezentatywnych przedmiotów, nawiązujących jednocześnie do tradycji historycznych dały początek nowemu stylowi, który określamy dzisiaj eklektycznym. Choć powstałe przedmioty należały do jednej grupy, wzajemnie się różniły. Wśród najczęstszych przyczyn odpowiedzialnych za taką różnorodność wymienia się: odniesienia do dychotomicznego romantyzmu nawiązującego do przeszłości oraz podnoszącym kwestię narodowości, chwiejność meblarskiej mody, upodobania klientów oraz indywidualny kunszt projektantów.
Meble w stylu eklektycznym wyróżnia bogata ornamentacja przestrzenna, która najbardziej widoczna jest na sekretarzykach oraz kredensach, czyli takich obiektach, które posiadają dodatkowe nadstawki. Bardzo popularnym motywem zdobniczym tego okresu są wizerunki zwierząt, szczególnie lwie paszcze. Znakiem rozpoznawczym są także elementy toczone takie jak: zdobne kolumny czy też podstawy mebli, np. nogi.
Meble eklektyczne powstawały najczęściej z drewna. W Polsce był to dąb, rzadziej buk lub olcha.
