Po Rewolucji francuskiej nastała złota epoka burżuazji. Ta warstwa społeczna, jej upodobania estetyczne oraz ambicje miały dominujący wpływ na styl potocznie zwany Ludwik Filip.
Po Rewolucji francuskiej nastała złota epoka burżuazji. Ta warstwa społeczna, jej upodobania estetyczne oraz ambicje miały dominujący wpływ na styl potocznie zwany Ludwik Filip. Meble w stylu Ludwika Filipa produkowano w latach 1830-1848.
W poprzednich epokach na wygląd mebli miał wpływ gust arystokracji i szlachty.
Co zatem lubiła burżuazja? Uwielbiała ona zgrabną linię, ale styl ciężki, bardzo ozdobny, pełen przepychu, reprezentacyjności. Odbywało się to nawet kosztem funkcjonalności mebla i wygody użytkowania.
Meble w stylu Ludwika Filipa stanowią przedłużenie i rozwinięcie stylu Restauracji (Restauration), czyli francuskiego odpowiednika Biedermeieru. Nawiązują one do sztuki użytkowej epoki rokoka, renesansu, baroku w klimacie Ludwika XIII a także gotyku.
Meble z tego okresu rozpoznać można po kabriolowych, czyli esowato wygiętych nóżkach. Zaczerpnięte były one ze stylu Ludwika XV a jednak masywniejsze od rokokowych, bo stanowić musiały podparcie dla ciężkiego korpusu mebla.
Typowymi dla tej epoki meblami jest fauteuil crapaud czyli tzw. fotel napoleonka (przez skojarzenie ze stylem Napoleona III) oraz commode-toilette - mebel używany do toalety porannej oraz wieczornej.
Materiałami egzotycznymi najczęściej wykorzystywanymi do budowy mebli były: mahoń, palisander, heban oraz drzewo różane. Miały one kolory naturalne, zaś słoje uwypuklone przez politurę. Z gatunków europejskich używane były: grusza oraz buk.
Meble zdobiono snycerką. Słoje drewna były traktowane jako elementy dekoracyjne i były silnie wyeksponowane. Jest to widoczne zwłaszcza w meblach dekoracyjnie fornirowanych.
