Zapewne większa część młodego pokolenia nie ma pojęcia, co to są platery. Nie można się temu specjalnie dziwić, wszak te pokryte srebrem naczynia stołowe oraz sztućce to relikwie z przeszłości, które swoją największą popularność święciły w XIX wieku. Były one odpowiedzią na potrzeby mieszczaństwa, którego nie stać było na zakup prawdziwych, drogocennych sreber.
Platerowane naczynia, jako znacznie tańsze, a zarazem doskonale imitujące srebrne, nie były kosztowne i dlatego każdy mieszczanin mógł sobie na nie pozwolić. Choć platery były tanią podróbką prawdziwych sreber, były naprawdę piękne i wykonane z najwyższą starannością i kunsztem. Wiele z nich przetrwało do dziś i z powodzeniem jest wykorzystywanych.
Jak powstawały platerowane naczynia
Historia platernictwa nie jest zbyt długa, a za prekursora tej sztuki uważa się Thomasa Boulsovera. Ten pochodzący z Anglii rzemieślnik, naprawiając rękojeść noża, przez przypadek połączył miedzianą i srebrną blachę, która po walcowaniu wyglądała jak czyste srebro.
Szybko okazało się, że jest to doskonały sposób uszlachetniania naczyń oraz sztućców stołowych, dlatego zaczęto coraz częściej pokrywać je srebrną powłoką. Unowocześniono też technologię ich powlekania i zastąpiono pracochłonne walcowanie galwanizacją, która znacznie usprawniła ten proces. Doprowadziło to do zmniejszenia kosztów produkcji platerów, których ceny stawały się coraz bardziej atrakcyjne, a tym samym zwiększał się na nie popyt. Produkowane były w całej Europie, ale najpiękniejsze powstawały w polskich i niemieckich fabrykach, a jedną z najbardziej znanych była warszawska fabryka Józefa i Alfonsa Fraget.
